mei 15th, 2023

Ik zit hier voor het raam in ons geliefde Scheveningen. Het uitzicht is fantastisch. Vandaag is een werkdag, dat is duidelijk te zien. Waar gisteren nog vele toeristen en dagjesmensen op de kade liepen, worden nu de schepen bevoorraad. Daarnaast wordt vanaf vandaag de kade verstevigd. Daarvoor zijn heel wat werkmensen aanwezig en is vanochtend een duiker het water ingegaan. Allemaal leuke afleiding. Vanaf morgen start de chemo. Ik merk dat ik daar aan de ene kant naar uitkijk, omdat als het goed is de kankercellen daarmee een kopje kleiner worden gemaakt. En aan de andere kant zie ik er tegenop, omdat ik mij in de eerste week naar de chemo echt niet okey schijn te voelen. Wat dat inhoudt ga ik meemaken. Natuurlijk ga ik ervoor, geen alternatief ook, dus ja, stap voor stap en dag voor dag, samen met mijn man, kinderen en alle andere lieverds om mij heen. Dus nog een nachtje slapen en dan gaan we voor de aanval op de kankercellen, tenminste de chemo die hopelijk aanslaat. Het woord ‘strijd’ zul je me niet zien gebruiken, iedereen wil natuurlijk leven, en het is gewoon een K ziekte, waar zoals ook in mijn geval blijkt, weinig tot geen grip op is.

Vanwaar dit blog? In november 2021 is naar aanleiding van het bevolkingsonderzoek borstkanker bij mij geconstateerd. Dat heeft geleid tot een ablatio (borstamputatie) en borstverkleining van de andere borst begin februari 2022. Daarna startte ik met hormoontherapie (Taxomifen), omdat de kanker voor 90% hormoongevoelig was. In februari 2023 had ik mijn controle en was schoon verklaard. Nogmaals werd mij gezegd dat ik weinig kans zou hebben op het nog een keer krijgen van kanker. Kort daarna had ik steeds meer rugpijn, pijn in mijn ribben en eigenlijk pijn in mijn hele romp. Dat werden helse pijnen. We dachten dat het aan het bed, mijn bureaustoel, de Tamoxifen, etc. lag. Echter, helaas bleek begin april 2023 dat ik uitzaaiingen heb van de borstkanker door mijn hele skelet. Ik ben uit de statistiek gevallen. Mijn artsen en verpleegkundigen waren, net als ikzelf, ons gezin en onze familie en vrienden, erg van slag. Dit was totaal onverwacht. De Tamoxifen had dus niets gedaan helaas. Direct na de diagnose ben ik gestart met 10 bestralingssessies van zowel mijn heup als mijn boven rug, zodat ik kan blijven lopen en de pijn beheersbaar wordt. Ook startte ik direct met pijnbestrijding. via medicijnen. Het is werkelijk heerlijk om geen of weinig pijn te hebben. Uit het botbiopt is gebleken dat de kanker nog maar 20% hormoongevoelig is, vandaar dat er nu met een zware chemotherapie wordt gestart. Als de chemo aanslaat (heel spannend) heb ik waarschijnlijk nog een paar jaar. Dat zou geweldig zijn. Ik weet mij gesteund door mijn fantastische man en onze lieve drie kinderen. Maar ook door heel veel andere lieverds om mij heen. Het klinkt gek maar ik voel me heel gelukkig en bevoorrecht. Wie heeft dat nu. Ik geniet daar echt van elke dag. Dat geeft me heel veel kracht.

Veel liefs van Monica